O Lobishome de Cervantes
©Versión en verso da autoría de Xesús Trashorras.
Conta a lenda que vai tempo,
polas terras de Cervantes,
un lobishome arnal
grandes estragos facía.
Moitos años e carneiros
levaba xa degolado,
mais ninguén era capaz
de a vista botarlle encima.
Por aquel entón moraba,
nunha aldea das montañas,
desta fragosa bisbarra,
un home de grande xenio.
Ía xa para ben tempo
que o fillo deste veciño
da súa aldea faltaba,
ninguén sabía o por que.
Estaba o pai preocupado,
razón non daba do caso,
ata que un día lembrouse
dunha maldición pasada.
Conta a xente da contorna
que a historia que sucedeu,
máis ou menos veu a ser,
a que aquí vos participo.
O home de quen falamos,
como xa dixen denantes,
era xoto de carácter,
enrabechaba por todo.
Era un mozallón o fillo,
bo rapaz, traballador,
mais tamén de xolda, amante,
onde as nenas cortexar.
Cada cousa a seu tempo,
era a opinión do mancebo,
pero o pai con este dito,
non concordaba, e rifaban.
Un día o enfrontamento
alcanzou cotas maiores.
Á festa de Pedrafita
o mozo devecía ir.
O pai teimaba que había
unha queima que facer;
o fillo que era pecado,
en festivo traballar.
Ninguén quería ceder,
pai e fillo se enlearon
nunha forte discusión.
Exaltado, o vello dixo:
- Vaite, vaite para festa,
e permita Deus que andes
atrás das lobas, o mesmo,
coma tras das mozas vas”
Nunca tal dixera o home!
Pasadas xa unhas noites,
desacougado o rapaz,
cara o monte colleu rumbo.
En chegando a un lamazal
envorcallouse na herba
polo orballo humedecida.
Creto non daba do feito.
Cando tratou de se erguer,
xa non o puido facer,
e a catro pés a correr,
presto botou para o cume.
O pai co paso do tempo
lembrouse da maldición
e a unha que por meiga tiñan,
decidiu ir consultar.
Moi mal lle prestou á vella
o que lle fixera ao mozo;
non hai peor maleficio
que o dun pai para o seu fillo.
- Non se pode maldicir
xamais o teu propio sangue.
Sangue lle has de facer,
pero sen dano causar.
Isto foi o que a bruxa,
severa, lle dixo ao vello;
este moi meditabundo
para a casa se marchou.
Polo camín acordou,
que ao monte debía ir
na mesma noite seguinte
sen máis tempo que perder.
Armado cun bo coitelo,
levou consigo un rexelo
á procura daquel lobo
no que o fillo se volvera.
A carón dunha toxeira
atou o coitado año,
agochándose entre as uces,
a faca, xa preparada.
A media noite o rexelo
comezou a estarrecer,
era o lobo que chegaba
a trabar en carne mol.
En vendo isto, o ancián,
virándose cara o lobo,
no lombo espetoulle o ferro;
grande cortada lle fixo.
Ao colo, botoulle os brazos,
exclamando – Fillo, fillo!
e pedíndolle perdón.
Moito salaiaba o vello!
Decontado o pelexo,
pola ferida se abriu,
desprendéndose do corpo
coma se for un folecho.
Tras unha sacudidiña
e un enlamarse entre as uces,
por fin de novo o rapaz
recuperou o seu ser.
Desta maneira remata
a historia do lobishome,
non sei o que hai de certo,
a min así mo contaron.
Comparte en.
Imprimir.
