Ritos, obxectos, crenzas varias..
A rapañota nos bautizos, en Cuntis
-Padriño, bota cartos ao camiño!
Esta era a frase máis coreada polos rapaces de Cuntis no adro da igrexa á saída do séquito dalgún bautizo.
O certo é que nin en Navia de Suarna, onde pasei os meus primeiros anos, nin tampouco nos concellos limítrofes con Cuntis, había o costume de tirar cartos á rapañota para que os rapaces se botaran atropeladamente por eles. Penso que nalgúns lugares se facía iso con caramelos, que en Cuntis tamén se botaban, aínda que, desde logo, eran moito máis aprezadas aquelas pesetas, e de vez en cando algún peso, que guindaban con xenerosidade os padriños. Non é que sacáramos unha fortuna, mais nalgunha ocasión o botín dábanos para ir ao cine e para tomar un bocadillo.
O máis parecido que recordaba de Navia era cando Serxio, o do bar, o día que asaba manises nos botaba unha cantas mancheas aos rillotes que xa levábamos tempo babexantes agardando a que saísen das brasas, ben torrados e arrecendentes.
En Cuntis ademais era costume que cando estabamos bañándonos no río, a carón do parque do Castro, se achegara algún bañista e nos botase pesetas á auga para gozar perversamente dos apuros que pasábamos mergullándonos na busca de tan prezado tesouro.
Con todo, nos bautizos, que é do que realmente estabamos a falar, non todos os padriños eran sempre tan desprendidos. E iso espertaba en ocasións os instintos máis malévolos dos rapaces que lle engadían unha cruel coleta á locución que reproduciamos ao comezo:
-Padriño, bota cartos ao camiño ou che vai morrer o meniño!
[Fotografía da rapañota na Praza do Ferrol, en Cuntis, cara o 1950. Texto de Marcos Seixo Pastor, de Cuntis (Pontevedra)]
 |
Comparte en.
Imprimir.
COMENTARIOS ENVIADOS