[Conto Tipo 56 A] As peguiñas e o lobo
Na fragha do Vicaño, na ponla máis alta do ghrande carballo tiñan o seu niño unha pegha e as súas sete peghiñas. Alí Evivían felices ata que un día cheghou un lobo ghrande coma un mundo e máis malo có demo. E como o lobo cheirara as peghiñas, acheghouse onda o carballo e berrou con todas as forzas:
— Peghiña deste peghal, dasme unha peghiña dás?
—Non che darei non, que as miñas peghiñas son.
—Escarrapíchate meu rabo e tira con este carballo !!!
Ouleou o malvado lobo mentres abaneaba a árbore con toda a súa forza, ata que a pegha moi asustada botoulle unha peghiña que o lobo papou dun bocado antes de que caera ó chan e logho marchou para a súa cova.
Pero ó día seghinte o conto volveuse repetir:
—Peghiña deste peghal, dasme unha peghiña dás?
—Non che darei non, que as miñas peghiñas son.
—Escarrapíchate meu rabo e tira con este carballo!!!
E así cada día ata que no niño só quedaba unha peghiña. Pero naquela ocasión cando o lobo volveu á fragha, de detrás do carballo saiu o leñador que o estaba agardando cun caxato na man e que bateu no lombo e no bandullo do animal ata que sairon para fóra as peghiñas que marcharon voando para o seu niño, e o lobo doente liscou a todo correr e nunca máis voltou polo Vicaño.
Nota do informante.
Este conto contábamo a miña tía Aurita Galiñanes en Sanxenxo aló polo 1947. Ela dicíao con gheada tal como eu o transcribo. O Vicaño é un pequeno outeiro polo norte da praia do Silgar, que se vía dende o casal dos avós, xusto no outro extremo da praia.
[Texto remitido por Emilio Rodríguez Galiñanes, residente en Vigo. Marzo de 2008]
Comparte en.
Imprimir.
